Rusiya – Ukrayna hərbi münaqişəsinin burjua xarakteri: kapitalistlər qazanır, zəhmətkeşlər itirir

                                                            Ədalət Abdinov,                                                              Azərbaycan Kommunist Partiyası Mərkəzi Komitəsinin katibi

Rusiya - Ukrayna hərbi münaqişəsi zəhmətkeşlərin vətənpərvərlik ruhunda aktiv beyin yuyulması ilə müşayiət olunur. Ona görə də ən əvvəl   burjua vətənpərvərlik ideologiyasının mahiyyətinin nədən ibarət olduğunu bilməliyik.

Milli dövlətlər və milli bazarlar formalaşdıqca, istismarçı siniflər muzdlu işçi kütlələrini bəzi kapitalistlərin mülkiyyətini digər kapitalistlərin təcavüzündən müdafiə etməyə sövq edəcək bir ideologiya icad ediblər. Vətənpərvərlik belə bir ideologiyaya çevrilib. Burjuaziya  insanların öz yaşayış yerinə bağlılığından, kollektivizmdən, eyni ərazidə yaşayan insanların dil və mədəni birliyindən istifadə etdərək və bu əsasda yeni, mürtəce ideologiya yaradıb. İndi muzdlu işçilərə təlqin olunur ki, onlar öz istismarçıları ilə birlikdə  ən yaxşı “millətə” mənsubdurlar, onları əsarət altına almaq istəyən digər “millətlərdən” qorunmalıdırlar. Üstəlik, öz “millətinin” mənafeyinin müdafiəsi mütləq milli sərhədlərlə məhdudlaşmır. Öz “millətinin” mənafeyi, əgər “özünün” burjuaziyasının iştahı tələb edərsə, bu hüdudlardan çox-çox kənara çıxa bilər.

Bir “millət”in nümayəndələrinin yaşadığı yer “vətən” elan edilib. Və bütün muzdlu işçilərə uşaqlıqdan aşılanıb ki, “Vətən”i sevmək lazımdır, lazım gələrsə, onun uğrunda vuruşmaq, ölmək lazımdır. Bəs onu hansı formada, harada, necə və nə üçün “qorumaq” lazımdır – bunu dövlət, yəni məhz bu burjuaziyanın aparatı göstərəcək. Əsas odur ki, “vətən”ə ən iri kapitalistlər onların muzdlu siyasətçiləri vasitəsilə rəhbərlik edirlər. Axı “vətən” guya fövqəlmilli bir şeydir. Burjuaziyanın fikrincə, muzdlu işşilər bu barədə dəqiq düşünməsələr daha yaxşıdır Deyirlər, özünüzdə “vətən sevgisi” yetişdirin, bu kifayətdir. Amma dövlətin vasitəçiliyi olmadan “vətəni müdafiə etmək” olmaz. Yalnız dövlət deyəndə, gedin müdafiəyə.

Təəssüflər olsun ki, bu günə qədər dünyada milyonlarla işçi bu hiylə ilə idarə olunur və burjua çəkişmələrinə xidmət edirlər. Burjuaziyanın hiyləgər ideologiyasına  aldanmış işçi sinifi   digər “millətlərdən” olan işçi sinifin nümayəndələrinin öldürməsi adi hala çevrilib. Onun burjua mahiyyətini dərk etmədən işçi sinifi bu saxta ideologiyanı bölüşür və kapitalistlərə itaətkar bir sürü formalaşdırır, onun vəhşiliklərini fəal şəkildə dəstəkləyir. 

“Özlərinin” burjuaziyasının əlində oyuncaq olmamaq üçün hər bir işçi bunu başa düşməlidir:

Birincisi, insanlar obyektiv olaraq “millətlərə” deyil, siniflərə bölünür. "Millətlər" yalnız zəif təfəkkürlü sakinlərin şüurunda mövcuddur. Burada hər hansı bir “millətin” muzdlu işçisinin maraqları ilə hər hansı “millətin” sahibkarının maraqları obyektiv şəkildə ziddiyyət təşkil edir, çünki ikincisi birincinin quldurluğu hesabına yaşayır. Və məsələn, bir rus muzdlu işçinin ukraynalı muzdlu işçi ilə bölüşəcək heç bir şeyi yoxdur. Onların dil fərqliliyinə və ya yaşamalı olduqları burjua dövlətlərinin bayraqlarının fərqliliyinə görə maraqların heç bir ziddiyyəti yaranmır. Bir burjua dövlətinin ordusu digər burjua dövlətinə qarşı müharibəyə getsə belə, bu ölkələrin muzdlu işçiləri arasında heç bir obyektiv ziddiyyət yaranmır. Ona görə də başa düşmək lazımdır ki, indi ruslarla ukraynalılar arasında nifaq salan hər kəs muzdlu işçilərin düşmənidir və müstəsna olaraq kapitalist sinfinin maraqlarını təmsil edir. 

İkincisi, dövlətdən ayrı mövcud olan heç bir “vətən” yoxdur və ola da bilməz. “Yer və göy” kimi başa düşülən vətənin qorunmağa ehtiyacı yoxdur. Lakin burjuaziyaya yeni bazarlar ələ keçirmək və ya öz bazarını başqa kapitalistlərin təcavüzündən qorumaq üçün  “yem” lazımdır. Kapitalist hökmranlığı şəraitində oliqarxların maraqlarını qorumadan “vətəni müdafiə etmək” mümkün deyil. 

Bu o deməkdirmi ki, kommunistlər vətənə sevgini inkar edirlər? Xeyr, biz bu anlayışın saxta, burjua yozumunu rədd edirik. Vətən xalq kimi, vətənə məhəbbət isə öz xalqına məhəbbət kimi başa düşülməlidir. Amma istənilən insanların böyük əksəriyyəti muzdlu işçilərdir. Ona görə də insan öz xalqının əksəriyyətinə yaxşılıq arzulamadan vətənini sevə bilməz. Və bu çoxluğun faydası o vaxta qədər mümkün deyil ki, o, mütləq azlıq üçün zənginləşmə mənbəyi rolunu oynayır. Yəni, vətəni parazit-sahibkarlar sinfinin diktaturasının məhv edilməsi, fəhlə sinfi diktaturasının qurulması və kommunizm quruculuğu uğrunda mübarizədən başqa cür sevmək QEYRİ MÜMKÜNDÜR.

Üçüncüsü, milli dövlətin, yəni “özünün” burjuaziyasının dövlətinin muzdlu işçi üçün heç bir dəyəri yoxdur. İşçinin onu müdafiə etməsinin mənası yoxdur. İstənilən burjua dövləti, mütləq əksəriyyətin öz işçi qüvvəsini bu azlığın müəyyən etdiyi qiymətə (əmək haqqı) azlığa satmaq məcburiyyətində qaldığı vəziyyəti zorla qoruyub saxlayaraq, öz əsarətinə almaq üçün alətdir. Buna görə də muzdlu işçi, təbii ki, “öz” burjuaziyasını itirməkdən heç nə itirmir. Onun işçi qüvvəsinin dəyərini, yəni əmək haqqının ölçüsünü yenə də əmək bazarındakı vəziyyətə uyğun olaraq kapitalist müəyyən edəcəkdir.

Bəli, elə vəziyyətlər ola bilər ki, müharibənin bu və ya digər nəticəsi ya inkişafa, ya da istehsalın azalmasına səbəb olar ki, bu da işçinin işini itirməsinə gətirib çıxarır (baxmayaraq ki, o, artıq daim işsiz qalmaq təhlükəsi altındadır). Halbuki, əslində bir işçi kapitalistə məxsus zavodun qorunub saxlanması üçün həyatını qurban verirsə, sonda öz mənafeyini deyil, məhz bu kapitalistin mənafeyini qoruyur. Yalnız kommunizm uğrunda mübarizədən söhbət getsə, muzdlu işçinin zavodu qorumaq naminə özünü qurban verməsi məqsədə uyğundur və bu zavod o zaman ictimai mülkiyyətə çevriləcək.

Dördüncüsü, indiki şəraitdə işçinin yeganə dəyəri onun və yaxınlarının həyatıdır. Obyektiv olaraq, nə qədər ki, muzdlu köləlik sisteminin aradan qaldırılması və kommunizm quruculuğu uğrunda burjuaziyaya qarşı sinfi mübarizədən danışmırıq, muzdlu işçinin mübarizə aparacağı heç bir şey yoxdur. Müharibələr zamanı, bir qayda olaraq, yüksək dəqiqli silahlardan istifadə etməklə heç kim şəxsi mülkiyyətinə qəsd etmir. Və dar mənzilinizi qorumaq naminə və hətta ipoteka olsa belə, həyatınızı riskə atmağa dəyərmi? Beləliklə, məsələn, hazırkı münaqişədə ukraynalı işçi üçün ən ağlabatan mövqe onun və yaxınlarının həyatını xilas etmək üçün hər şeyi etməkdir. Və bu qorxaqlıq deyil. Burjua sökülməsinə dırmaşmaq axmaqlıqdır. 

Beşincisi, anlamaq lazımdır ki, kapitalistlər burjua müharibələrinin nəticələrinin bütün yükünü muzdlu işçilərin çiyninə qoyacaqlar. Buna görə də, indi "Kiyevdəki tanklarımızdan" məmnun olan rus işçilərinin bir hissəsi qiymətlərin artması və maaşların artmaması səbəbindən axmaqcasına daha pis yemək məcburiyyətində qalaraq bunun əvəzini tezliklə ödəyəcək. Eyni zamanda oliqarxlar da bundan pis yaşamayacaqlar. Ən yaxşı halda  səhər yeməyi üçün qara kürü ilə iki sendviç əvəzinə, bir yeyəcəklər. İndi “bizim tanklara”, “bizim ordumuza” sevinən, “Xoxlov”u danlayan hər muzdlu fəhlə başa düşməlidir ki, ordu dövlətin əmrini yerinə yetirir, dövlət isə kapitalist sinfinə aiddir; "Xoxlov"ların əksəriyyəti Rusiyada əhalinin əksəriyyətini təşkil edən muzdlu qullarla eynidir.

Obyektiv olaraq, uzaq gələcəkdən, Ukraynada kommunist hərəkatının inkişafından və Rusiya Federasiyasında kommunistlər üçün əlverişli şəraitin saxlanmasından danışırıqsa, faşist Ukrayna rejiminin ləğvi kommunistlərin əlindədir. Lakin bu fakt bu münaqişənin burjua xarakterini və zərərçəkənin məhz həm Rusiya Federasiyasında, həm də Ukraynada muzdlu işçilər olacağını inkar etmir.

Beləliklə, nə rus, nə də ukraynalı işçilər vətənpərvərlik isteriyasına uymamalıdırlar. Bu müharibənin muzdlu işçilərin maraqları ilə (kommunizm uğrunda mübarizə üçün şəraitin yüngülləşdirilməsi) yalnız ən dolayısı ilə əlaqəsi var. Həm müharibənin özü, həm də onun baş verməsi üçün şərait böyük inhisarçı burjuaziyanın işidir, o, əsas faydalanan olacaq, xərcləri isə muzdlu işçilər ödəyəcək.