Keçmiş tarixi dəyişmək mümkün deyil, amma ona münasibəti dəyişmək olur. Sinfi cəmiyyətlərdə tarixə münasibət də həmişə sinfi olur. Məsələn, bir hadisə – feodal monarxiyanın devrilməsi feodal cəmiyyətinin müxtəlif təbəqələri tərəfindən fərqli qarşılanır: feodal aristokratiyası bunu faciə sayır; burjuaziya bunu öz qələbəsi kimi görür; sıxışdırılmış təbəqələr (kasıb kəndlilər və proletariat) isə bu hadisədə vəziyyətlərinin yaxşılaşacağına ümid görür. Amma bu həmişə belə olmur.
SSRİ-də müvəqqəti olaraq baş verən kontrrevolusiya qələbəsi burjuaziyanın qələbəsi olsa da, bu, ona sevinc gətirmir. Dünyanın bütün burjuaziyası yaxşı anlayır ki, Paris Kommunasından başlayıb “Avrora” zərbəsi ilə davam edən sosialist inqilabları və proletariat diktaturası dövrü SSRİ-nin və digər sosialist ölkələrinin süqutu ilə yox olmayıb. Sosialist inqilabı bu gün güclənir ki, sabah kapitalizmi tamamilə məhv etsin. Bu gün burjuaziya proletariata daha çox təzyiq göstərir: dünyanın hər yerində işçilərin gəlirləri azalır, iş günü uzanır (bəzi kapitalistlərin istəyi ilə başlayan bu proses sonradan qanuniləşir), sosial hüquqlar isə payız ağacının budaqlarına çevrilib – əsas hüquqlar tökülüb, qalanlar da yoldadır.
Dünyanın burjuaziyası anlayır ki, işçilərin davamlı soyulması və talan edilməsi gec-tez dünya miqyasında proletariat üsyanına səbəb olacaq (bu üsyan ayrı-ayrı ölkələrdə başlaya bilər, amma sonra bütün kapitalist dünyasını bürüyəcək). Kapitalizm dünya üzrə dağılacaq və onunla birlikdə burjuaziya da sinif kimi yox olacaq. Ancaq burjuaziya həmişə proletariat hesabına yaşayır; işçilər nə qədər əzilmiş vəziyyətdə olarsa, kapitalistlər bir o qədər rahat yaşayır. Buna görə də burjuaziya öz təzyiqini azaltmağa qadir deyil.
Dünyada hələ də hakim sinif olan burjuaziya proletariatın tarixə münasibətini formalaşdırmağa çalışır. İnsanlar tarixi şəxsiyyətlər və “qəhrəmanlar” vasitəsilə qavrayırlar. Bəs nə görürük? Dünyanın hər yerində bu gün “qurbanlar” ön plana çıxarılır. Burjuaziya tarixdə “məzlum öldürülənləri”, “təsadüfən zərər çəkənləri”, yaxud “zərərsiz-filosof kimi təqdim edilənləri” qəhrəman səviyyəsinə qaldırır.
Götürək qonşu Rusiyanı. Burada müxtəlif “qurbanların” xatirə günləri bitib-tükənmir, hətta 9 May – Qələbə günü belə burjuaziya tərəfindən “qurbanlar günü”nə çevrilib (“Bessmertnıy polk”, keşişlər, kütləvi dualar və s.). Burjuaziya fəhlə kütlələrinin tarixə münasibətini dəyişir – inqilabi tarixdən (yaxşı uğrunda mübarizə aparanların tarixi) reaksiyaçı tarixə (pislikdən zərər çəkmiş qurbanların tarixi) keçid yaradır.
Bu məqsədlə real hadisələr təhrif olunur, sonra da onların guya “tarixi rolu” təriflənir. Nəticədə biz tərəqqidən – çarizmə, kontrrevolusiyaya və faşizmə qarşı mübarizə aparmış inqilabçılardan – geriyə, tənəzzülə gəlib çıxmışıq: inqilabların, aclığın, müharibələrin, terrorların, fəlakətlərin qurbanlarına. Bu tənəzzülə uğramış burjua baxışı burjuaziyanın özünün də tam çürüdüyünü və hakimiyyətinin tezliklə sona çatmalı olduğunu göstərir. Burjuaziyanın işçilərə bu cür təbliğat aparmasının iki məqsədi var:
1. İşçiləri iradəsiz, özgəsinə bel bağlayan qul vəziyyətinə salmaq (taleyə, Allaha və ya ağaya arxalanan, amma öz gücünə güvənməyən insanlar yaratmaq);
2. Sosializmi qaralamaq, proletariat diktaturası dövrünə kapitalizmin “adi nəticələri” olan yoxsulluq, aclıq, qan tökülmələri kimi hadisələri aid etmək.
Ona görə də bu gün şüurlu insanlar işçi kütlələrini kontrrevolusiya təbliğatının təsirindən çıxarmaq üçün maksimum səy göstərməlidirlər. Biz kommunist təbliğatla tarixə düzgün – proletar baxışını bərpa etməliyik: tarixi, qədim vaxtlardan bu günə kimi addım-addım qələbələr qazanan, daha yaxşı dünya uğrunda mübarizə aparan sosial inqilabların tarixi kimi təqdim etməliyik. Sosializmin dünya üzrə qələbəsinə çox az qalıb!
Ədalət Abdinov
0 Комментарии